طرح استرالیا برای نجات دیواره بزرگ مرجانی: گرگی در لباس میش

در حالی که دولت فدرال استرالیا در طرح مرجانی ۲۰۵۰ (طرحی که در ژولای ۲۰۱۸ از طرف دولت استرالیا برای حفاظت از دیواره‌ی مرجانی تا سال ۲۰۵۰ ارائه شده‌است) تصدیق می‌کند که تغییرات اقلیمی تهدیدی مرگبار برای بزرگ‌ترین دیواره‌ی مرجانی دنیا به شمار می‌رود، در اهداف کلیدی این طرح مطلقا در ارتباط با ممانعت از انتشار گازهای گلخانه‌ای در این کشور ، چیزی گنجانده نشده‌ است. در واقع این طرح، عمدتا شامل راه‌حل‌های سطحی است و تعهدات اخیر دولت را در ارتباط با تخصیص نیم‌‌میلیارد دلار برای حفاظت از این دیواره‌ی بزرگ مرجانی، در بر می‌گیرد. این خبرها از نمای بیرونی هیجان‌انگیز به نظر می‌رسند؛ ۴۴۳ میلیون دلار پول زیادی بوده و بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاری است که تاکنون برای دیواره‌ی مرجانی در نظر گرفته شده‌ است؛ اما اگر استفاده‌ی درستی از آن صورت نگیرد، این مقدار هیچ اهمیتی ندارد.

اما طی تحقیقی در مجلس سنای استرالیا، معلوم شد که مالکوم ترنبول نخست‌وزیر استرالیا شخصا مبلغ ۴۴۳ میلیون دلار از بودجه‌ی عمومی را به یک سازمان خصوصی کوچک به نام بنیاد دیواره‌ی مرجانی بزرگ، یک موسسه‌ی نیکوکاری که تعداد کارمندان تمام‌وقتش بیش از ۶ نفر نیست و ارتباطات قوی با صنعت سوخت‌های فسیلی دارد، تخصیص داده‌است. سوال مجلس سنا در این راستا بود که چرا این چنین سازمان کوچکی مبلغ قابل توجهی از پول را بدون هیچ شفافیت مالی دریافت کرده‌است. در نخستین جلسه‌ی دادرسی مشخص شد که موسسان این سازمان کوچک مرحوم یان مک فارلان یک توسعه‌دهنده‌ی نفتی در استان کویینزلند و نیز جان رید رئیس بزرگ‌ترین شرکت تولیدکننده آزبست (پنبه نسوز) در استرالیا هستند. در این سازمان ردپاهایی از آلوده‌کننده‌های سنگین نظیر AGL، BHP ،Shell و Peabody Energy نیز به چشم می‌خورد. در این زمینه حضور Peabody Energy جالب‌تر است؛ زیرا بنا به گزارشاتی، این شرکت چند گروه آمریکایی انکارکننده‌ی تغییرات اقلیمی را تامین مالی کرده و خروج ترامپ از توافق‌نامه‌ی پاریس را نیز تحسین کرده‌ است.

آنا مارسدن، مدیر اجرایی سازمان گفت که موسسه کاری را که مرجان‌ها به آن نیاز دارند، انجام می‌دهد. او اصرار کرد که شرکا در مورد نحوه‌ی خرج کردن پول هیچ حرفی ندارند. او همچنین در مورد تعهد سازمان برای حرکت به جلو و تغییر به سمت استفاده از سوخت‌های غیرفسیلی سخن گفت و عنوان کرد که ما می‌توانیم دیواره‌ی بزرگ مرجانی را به حالت اول برگردانیم.

البته هیچکدام از این‌ها تا زمانی که جان شوبرت رئیس فعلی بنیاد، کسی باشد که نقش پر رنگی در صنعت نفت دارد، چندان مطمئن نیستند. جلسه‌ی خصوصی نخست‌وزیر با بنیاد دیواره‌ی بزرگ مرجانی، زمانی که او به آن‌ها ۴۴۴ میلیون دلار از بودجه‌ی عمومی را عرضه کرد، چیزی خصوصی‌تر از آنچه که ابتدا تصور می‌شد، بود. الان مشخص شده‌ است هیچ کارمند دولت دیگری در آن جلسه حضور نداشته‌ است.

طرفداران محیط زیست نگرانند که این بنیاد به جای اینکه هدفش نجات دیواره‌ی مرجانی باشد، بیشتر به دنبال ایجاد فضایی برای صنعت باشد. البته با توجه به هدف اولیه‌ی ایجاد موسسه که تلفیق علم و تجارت برای نجات دیواره‌ی مرجانی است، این گمان چندان هم عجیب نیست. از آن‌جایی که این دو هدف دارای تعارض پایه‌ای هستند، معلوم می‌شود که چرا پیتر ویش ویلسون سخنگوی حزب سبز استرالیا نگران است که منافع صنعتی بنیاد موجب فراموش شدن اهداف اصلی آن شود. او در جلسه‌ی دادرسی پرسید:

چه مقدار از این پول قرار است برای تشویق شرکت‌ها و تغییر تجارت‌هایی که جزء آلوده‌کننده‌های اصلی هستند، به سمت سالم شدن (سبز شدن) استفاده شود؟

حقیقت این است که حتی اگر تمام آن پول به یک موسسه یا آژانس دیگر نیز داده شود، باز هم کافی نیست. دولت ترنبول می‌خواهد که از آن سرمایه برای ابتکاراتی نظیر کاهش آلودگی آب حاصل از کشاورزی، مبارزه با ستاره‌های دریایی مرگبار برای مرجان‌ها، نظارت بر مرجان‌ها و پژوهش‌های مربوط به سازگاری اقلیمی استفاده کند. در حالی‌که تمام این موضوعات از اهمیت برخوردارند، کارشناسان و طرفداران محیط زیست به کلی بر این عقیده‌اند که این کارها برای نجات مرجان‌ها کافی نیستند.

مت رز، اقتصاددان بنیاد حفاظت استرالیا گفت:

اگر دولتی که در مورد موضوع نجات مرجان‌ها جدی باشد، باید جلوی عاملین اصلی تخریب مرجان‌ها یعنی تغییرات اقلیمی و تغییرات زمین در حوزه‌ی قلمرو مرجان‌ها را بگیرد.

در صورتی‌که دولت همچنان تغییرات اقلیمی را نادیده بگیرد و سوخت‌های فسیلی را در محدوده‌ی مرجان‌ها جا‌به‌جا کند، هیچ‌کدام از این سرمایه‌گذاری‌ها نتیجه‌ای نخواهد داشت. موضوع مشخص این است که بهترین راه برای نجات مرجان‌ها، کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای است. حتی اگر خود ترنبول یک انکارکننده‌ی تغییرات اقلیمی نباشد، ولی اصلا در مورد حل این مشکل کار خاصی انجام نمی‌دهد. در سال ۲۰۱۵، ترنبول به جای تونی ابوت که یک انکار‌کننده‌ی تغییرات اقلیمی و حامی صنعت زغال سنگ بود، نخست‌وزیر استرالیا شد. از دیدگاه تغییرات اقلیمی این اتفاق به نظر خوب می‌آمد و نخست‌وزیر جدید بارها حمایت خود از قیمت‌گذاری کربن و اقدامات اقلیمی را به زبان آورد؛ اگرچه او همان روش تونی را ادامه داد. امروزه حزب لیبرال همچنان از معدن زغالسنگ آدانی حمایت می‌کند؛ معدنی که دارای تاثیر مخربی روی مرجان‌ها است. از طرفی طرح تضمین انرژی ملی ترنبول در جهت کاهش میزان انتشارات گازهای گلخانه‌ای نیست. در چنین شرایطی واضح است که حفاظت از صخره‌های مرجانی یک اولویت نیست. همین ماه گذشته گزارش شد که نیم‌میلیون هکتار از جنگل‌ها در محدوه‌ی صخره‌های مرجانی طی چهار سال گذشته بولدوزر شده‌اند.

تونی بارک سخنگوی حزب کارگری محیط زیست گفت:

هرگز نباید اجازه‌ی چنین کاری داده شود؛ به نظر می‌رسد حزب لیبرال تصور می‌کند، می‌تواند چشم خود را روی تخریب محیط‌زیست و دیواره‌ی مرجانی ببندد و پول را به سازمان‌های خصوصی بدهد و تظاهر کند که هیچ خرابکاری اتفاق نیفتاده است.